Friday 6 May 2016

Celebration of a sacrifice (Afrikaans)

Ek het die titel in Engels geskryf want dit klink dalk 'n bietjie meer treffend as in Afrikaans: Die viering van 'n opoffering.

Hierdie inskrywing is 'n uittreksel van iets wat ek moontlik sal insluit in die boek wat ek besig is om te skryf. Ek skryf oor die betekenis van die kruis van Christus. Soos jy, het ek ook aangeneem ek verstaan hoekom Jesus moes sterf, want ons hoor dit mos van kleins af van die kansel af. Maar meer daaroor in die boek.

Soos wat ek oor die onderwerp bid, oplees, dink en skryf, openbaar die Heilige Gees gedurig dieper waarhede aan my. Hierdie inskrywing gaan oor een so 'n openbaring wat ek deur 'n persoonlike ervaring ontvang het. Die waarde daarvan om my persoonlike ervaring oor te vertel le net daarin dat dit lei tot 'n groter waardering van alles wat Jesus opgeoffer het ter wille van ons.



Ek het op die 23e April 2016 die SATS gradeplegtigheid bygewoon. Ek het laas jaar die BTh(hons) voltooi. Ek kon gekies het om tevrede te wees om die sertifikaat in die pos te ontvang, maar het gekies om die plegtigheid by te woon, miskien omdat ek gevoel het dat die prestasie die plegtigheid waardig is. Of miskien omdat ek die kursus deur die pos gedoen het en ek ten minste een keer wil deel voel van die groter groep mense wat ook betrokke is by SATS. Of miskien eenvoudig net omdat ek voel dat sekere mylpale gevier moet word. Of miskien omdat ek diep binne my gevoel het daar is ‘n oorwinning of iets wat gevier moet word, vir watter waarde dit ookal kon wees. Ons vier tog ook verjaarsdae, verlowings, huweliksherdenkings ens. Dis so ‘n antiklimaks om die sertifikaat deur die pos te ontvang, met niemand wat jou gelukwens, hande klap of ‘n foto neem nie. Ek het egter gewonder of dit nie die meer nederige posisie is om te neem om nie die plegtigheid by te woon nie. Soos Max Lucado verkondig in sy storie “Jy is spesiaal”, moet ons die tipe mense wees aan wie sterretjies en kolletjies nie kan vasplak nie. Maar dalk is die begeerte om blydskap met ander mense te deel, met ander woorde te vier, net natuurlik, iets wat God in ons menswees ingebou het, en daar dus niks verkeerd met ‘n gradeplegtigheid, selfs vir teologie nie. Maar om die waarheid te sê het ek egter die gradeplegtigheid bygewoon terwyl ek onseker was oor wat God se wil daaroor is. Ek het dus geen verwagting gehad dat dit vir my ‘n spesiale dag sou wees nie. Ek het eerder verwag dat ek ‘n bietjie skuldig sou voel omdat ek nie die meer nederige posisie inneem deur ‘n gesindheid van “laat die regterhand nie weet wat die linkerhand doen nie”. Ek het gedink ek sal net deur die formaliteite gaan en mooi glimlag, dan het ek darem ‘n mooi foto wat ek kan raam, vir myself en die enkeles wat in my huis kom. Ek moet beklemtoon dat ek regtig verwag het dat die dag soos net nog ‘n formaliteit sou voel, iets waaroor ek eintlik skaam moes wees, dat ek so wêrelds georiënteerd is om ‘n gradeplegtigheid by te woon vir ‘n graad wat ek ontvang het omdat ek ‘n formele studie oor God (teologie) gedoen het. Ek het beslis nie verwag om weggeblaas te voel nie... 

Ek moes deur die loop van die middag baie hard veg teen trane: nadat ons die items vir ons uitrustings ontvang het, deur die loop van die fotosessie, later in die ry waar ons gewag het om in die ouditorium in te gaan, en dwarsdeur die verloop van die plegtigheid, van begin tot einde. Ek het die geveg verloor en het maar net probeer om die trane ongesiens weg te vee. Ek was so emosioneel en oorweldig deur die waarde en grootsheid van die dag. (Ek is oor die algemeen ‘n baie emosionele mens en huil maklik oor beide hartseer en blydskap. Ek kan bv. vir 2 minute lank ‘n rugby wedstryd kyk en huil van blydskap wanneer ‘n drie gedruk word omdat ek my vereenselwig met daardie man en sy span se vreugde terwyl ek hom of sy span glad nie ken nie en nie eens ‘n rugby ondersteuner is nie.) Tussen die trane deur het die rede waarom die gebeurtenis my so diep raak, tot my deurgedring. Dit was die herinnering aan alles wat ek opgegee het (of in goeie Bybelse taal, opgeoffer het), en al die harde werk om hierdie kursus te voltooi. Deel van die herinnering is ook die swaar tye (emosioneel en fisies) wat ek deur is in dieselfde tydperk as die studies, maar wat nie direk verband hou met die studies nie. Dis dinge wat meeste mense nie van weet nie (want mens deel sekere dinge net met jou binnekring), want God is altyd besig om aan ons karakter te werk om ons meer na die beeld van Jesus te vorm en in dieper verhouding met Hom te trek. Soms sluit dit moeilike tye in. Dit is ‘n lewenslange proses. 

Dis nou nie nodig om alles te noem wat ek opgegee het of “gely” het sodat ek tyd kon hê om hierdie studie te voltooi nie. Wat saak maak is dat daardie gevoel van opoffering my op die dag van die gradeplegtigheid oorweldig het, en die gevoel van dankbaarheid dat ek hierdie mylpaal gehaal het, daarmee saam. Verder het ek nie hierdie studie gedoen net om ‘n graad te ontvang en ‘n beroep te oefen nie. My verhouding met God en sy roeping op my lewe is absoluut die middelpunt en rede vir my bestaan. Elke spreker wat by die plegtigheid gepraat het, het dinge gesê wat my op ‘n baie diep vlak raak. Die dag was toe nie vir my net ‘n formaliteit nie, maar soete intimiteit met God. Dit is vir Hom en sy mense wat ek hierdie opoffering gemaak het. Hy het my geroep vir ‘n spesifieke taak en hierdie studie vorm deel van my toerusting vir hierdie taak. Dis Hy wat my gelei het om die studie te onderneem. Hy het my geseën en in staat gestel en alles gegee wat ek nodig gehad het om dit te voltooi. Ek probeer hard, maar woorde skiet te kort om te probeer beskryf hoe spesiaal die dag vir my was. 

Die aand toe ek totaal uitgeput na die lang dag by die huis kom, het ‘n groot waarheid tot my deurgedring. Noem dit ‘n openbaring. Die dag was vir my so spesiaal omdat dit die “viering van ‘n opoffering” was. Ek het besef dat dit presies is waarom ons Jesus aanbid en oor Hom juig. Wanneer ons aan Jesus dink, dink ons aan die kruis. Maar Jesus se hele lewe was ‘n opoffering. Sy hele lewe het nie gegaan oor homself nie, maar oor die mensdom wat nodig gehad het om te sien hoe God aarde toe kom in die vorm van ‘n Mens om ons te leer en aan ons demonstreer hoe om in sy Koninkryk te leef, en ‘n voorbeeld te wees van hoe om swaarkry te verduur ter wille van ander, sodat ons ook, soos Hy, een dag uit die dood na die ewige lewe toe kan opstaan.  As ons werklik hierdie openbaring het van Jesus se gee van sy lewe (“offer”) ter wille van ons, en wanneer hierdie besef ons vul met intense waardering en nederigheid, sal ons almal tot ‘n meerdere of mindere mate so emosioneel wees soos wat ek was op die dag toe my “opoffering” gevier is.  Wanneer Jesus se woorde “wie agter My aan wil kom, moet homself verloën en sy kruis opneem en My volg” [1953] dan in ons ore ego, kan ons moed skep uit die voorbeeld van Jesus se opoffering.  Hy verwag niks van ons wat Hy nie self deur is nie, en Hy gee sy Heilige Gees om ons te help met alles wat Hy van ons vra. Om jouself te verloën (“to deny”), is om jouself te ontneem van die reg om vir jouself te leef, sodat jy vir God se doeleindes kan leef. Die Skepper God kon gekies het om elke wese (soos Satan) en mens wat teen Hom in opstand kom, net te vernietig. Hy kon sodoende almal basies gedwing het om aan Hom onderdanig te wees. Maar gedwonge “liefde” is nie ware liefde nie. Ter wille van ware verhouding en liefde, moes God die Satan toelaat om te bestaan. En omdat die Satan bestaan en mense verblind en mislei sodat hulle nie kan sien wie God is nie, het God sy gemak in die hemel prysgegee sodat Hy in die vorm van ‘n Mens Homself kon onderwerp aan die beperkinge van sy eie Skepping. Jesus het alles behalwe ‘n gemaklike lewe op aarde gehad. Ek onthou altyd die woorde in Jesaja 53:3: “... a man of sorrows, and familiar with pain”. Hy het dit alles gedoen ter wille van ons, die mens, sodat Hy ons in ware verhouding met Hom kon bring. Daar is niks meer waardevol as ware verhouding en opregte liefde nie. Maar soos die Engelsman sê, “it takes two to tango”. God vra van ons om ook ons lewens neer te lê ter wille van verhouding: elkeen van ons se verhouding met Hom, en ander mense se verhouding met Hom. Alles wat Hy ons vra en lei om te doen op hierdie aarde, gaan uiteindelik daaroor om eerstens ware verhouding met Hom te kan geniet en tweedens om ander mense te help om ‘n beter prentjie van die ware God te kry, sodat hulle ook in ware verhouding met Hom kan inbeweeg, en sodat hulle op hul beurt die proses kan voortsit. 

Dink daaroor: Jesus se woorde dat die wat Hom wil volg hulle kruis moet opneem, het Hy gesê voor sy eie kruisdood! Jesus het niks verkondig  wat Hy nie self deur sy eie lewe ook gedemonstreer het nie. En dink daaraan, as ‘n mens ‘n kruis dra, waarheen dra jy dit? Jy dra die kruis na die dood van jou vlees toe! Om ons lewens te gee (op te offer) ter wille van God se plan met ons lewens (wat altyd gaan oor ander mense), is om ons vlees met sy begeertes te kruisig, en op te staan in die krag van die Heilige Gees. Net vanoggend is die betekenis van ‘n teksvers aan my openbaar. Ek het al ‘n paar maal gewonder wat die teksvers in 1 Petrus 4:1-2 beteken. Die Engelse vertalings sê dit beter: “...because the one who suffered in the flesh has finished with sin...”. Jesus se lyding en kruis is vir ons ‘n metafoor vir hoe ons ons eie vleeslike, sondige begeertes moet kruisig, sodat ons kan opstaan en lewe in die krag van die Heilige Gees, sodat ons God kan behaag met ons lewens. Almal wat die keuses maak om hulle “vlees” te kruisig, ervaar dit soms as pynlik. Almal wat kies om Jesus te volg, gaan hulle gemak en ander dinge moet prysgee in die proses. Maar die oorwinning is so soet! As ‘n mens die waarde van jou “lyding” besef, dan verloor sonde sy aantrekkingskrag, en begeer jy meer en meer om die Here se wil te soek en te doen.  Die beloning van ware intimiteit met God, deur sy Gees, is absoluut die moeite werd. Dink aan ‘n ma wat geboorte skenk sonder pyn medikasie. Ons hoor altyd die stories van hoe swaar en pynlik dit was, maar die vreugde wat daardie ma ervaar wanneer sy haar baba in haar arms hou, maak dit alles die moeite werd. Paulus het van Jesus gesê “For the joy that was set before Him, He endured the cross”. Jesus het ons redding en maw ons verhouding met God in gedagte gehad toe Hy die pyn van die kruis verduur het, en dit het Hom bemoedig om deur te druk.

Wanneer ons dus Jesus se opoffering vier en Hom aanbid vir wie Hy is en wat Hy gedoen het, dan moet ons terselfdertyd herinner word daaraan dat ons as sy dissipels ook gekies het om ons gemak en selfgesentreerde ambisies en begeertes prys te gee sodat ons dit wat van baie meer waarde is, kan bekom, naamlik ‘n dieper verhouding met Hom en om te lewe om sy wil op aarde te doen. Dit mag miskien klink soos werk, maar die intimiteit wat ons met God mag geniet omdat ons Hom ken en sy wil doen, is onbeskryflik. Dit is natuurlik diep geestelike intimiteit waarvan ek praat, dikwels sonder woorde. Hierdie tipe intimiteit kan ‘n mens slegs ervaar as jy “jou kruis opneem en Hom volg”. Dis nie kerkgangers wat intimiteit met God ervaar nie. Dis hulle wat waarlik hulle rug op hul sondige natuur gedraai het en gekies het om in Jesus se voetspore te volg. En elke mens wat getroud is het ‘n prentjie van intimiteit tussen God (bruidegom) en mens (bruid). Twee mense in ‘n huwelik, in ideale omstandighede, doen alles wat hulle doen uiteindelik sodat hul maat en kinders daaruit voordeel kan trek. Altwee werk hard en maak sekere opofferings, maar dan het hulle ook die voorreg om intimiteit met mekaar te kan geniet. En ek wil raai dat hoe groter die opoffering van beide kante, hoe groter die liefde, hoe beter die intimiteit... (Ek gee huweliksraad en ek’s nog nie eens getroud nie... maar ek glo dis ‘n beginsel wat in ideale omstandighede waar moet wees.)


 

Friday 1 January 2016

'n Kort geskiedenis van kersfees (historiese feite)

Vir hierdie artikel het ek die artikel oor kersfees (of die Christusfees, ‘n beter beskrwing) op Wikipedia gelees. Ek glo dit is ‘n goeie en betroubare bron van inligting omdat dit gebaseer is op geskiedkundige feite uit meer as 234 literatuurbronne. Die inskrywing “Mag ons kersfees vier en hoekom?” het ek geskryf nadat ek ervaar het dat die Here aan my openbaar het dat die 25e Desember aan Christene behoort en ons met vrymoedigheid aan die feesvieringe kan deelneem soos Hy ons lei en soos dit Hom verheerlik en mense nader aan Hom bring. Hierdie artikel gaan meer oor die geskiedenis van kersfees.  Hierdie is maar ‘n opsomming en dit sal goed wees as jy jou eie navorsing kan doen, maar as jy nie tyd of lus daarvoor het nie behoort hierdie volledig genoeg te wees. Lees dan ook die inskrywing oor die “contextualization of the Gospel”.  

Volgens die Wikipedia artikel is daar nie sekerheid oor wie eerste feesgevier het op die 25e Desember nie, Christene of heidene.

1.         Die een moontlikheid is dat die feesviering op die 25e Desember plaasgevind het voordat dit deur heidense praktyke beïnvloed is. Kersfees, die viering van die geboorte van Christus, is so vroeg as die vierde eeu na Christus gevier is (so vroeg as 311 nC). Dit blyk dat die dag aanvanklik gekies is om ooreen te stem met die dag presies nege maande nadat die vroeë Christene geglo het die dag is waarop Maria swanger geword het, naamlik die 25e Maart. Dit is nie onmoontlik dat Jesus in Desember gebore kon gewees het nie. Die herders het hulle skape nie net in die somer in die veld opgepas nie, maar ook in die winter. Ons lees in Genesis 31:38-40 dat Jakob in die winter skape moes opgepas het want hy het soms in die nag bitter koud gekry. ‘n Spesiale groep bekend as die herders van Migdal Eder (Genesis 35:19-21, Miga 4:8) het dwarsdeur die jaar hul skape in die nag opgepas wat uitgehou was vir offerhandes in die Tempel naby Bethlehem.

Wat baie interessant is, is dat daar geglo was dat die 25e Maart (volgens die Joodse kalenderdag 14 Nisan), die eerste dag van die Skepping was, asook die dag waarop die Israeliete uit Egipte bevry is, asook die dag waarop Jesus deur Maria van die Heilige Gees ontvang is en die dag waarop Hy aan die Kruis gesterf het. (Sien die Wikipedia artikel vir meer hieroor.) Die geboorte (Skepping van die son) en Maria wat swanger geword het met Jesus val dus min of meer op dieselfde dag.

As hierdie eerste moontlikheid die waarheid is, dan is kersfees mettertyd beïnvloed deur heidene wat voorheen een of meer afgodsdiensfeeste gevier het tydens “southern solstice”. Ek weet nie hoe om dit te vertaal nie, maar gaan lees op oor dit; dit gaan oor die posisie van die aarde teenoor die son in Desember wanneer die noordelike halfrond in die hart van die winter is en die suidelike halfrond hoogsomer het. Hierdie heidene het tot bekering gekom en hul heidense praktyke in kersfees ingebring. Die rede waarom heidene in Europa in die eerste eeue na Christus tydens winter meer fees gevier het, was dat hulle meer tyd op hande gehad het omdat hul werk in boerdery dan afgeneem het en omdat hulle bly was oor die vooruitsig van lente. Sommige van die hedendaagse gebruike tydens kersfees kom moontlik oorspronklik uit hierdie feeste uit, soos byvoorbeeld die gee van geskenke en aalmoese, liggies, immergroen plante en sekere disse.

2.         Die ander moontlikheid waarom die 25e Desember gekies was as Christus se geboortedag-vieringe, was om daardeur die heidense fees wat moontlik in Rome gevier was op daardie dag te vervang met kersfees. Die heidense fees ter sprake sou wees "the birthday of the Unconquered Sun" (of in Latyn Dies Natalis Solis Invicti), ‘n fees wat deur die Romeinse heerser Aurelian (wat tussen 270 en 275 nC geheers het) ingestel was om die songod te vier tydens “winter solstice” op 25 Desember. Op grond van hierdie teorie het Christene in die ampstydperk van die Romeinse heerser Constantine (306-337 nC) hierdie fees verklaar as die verjaarsdag van Jesus en Hom geassosieer met die “Son van geregtigheid” in Maleagi 4:2.  Blykbaar het sommige Christene ook deelgeneem aan die feesvieringe vir die songod en daarom het die kerkleiers daaroor gepraat en besluit om die dag te verklaar as die verjaarsdagvieringe van Jesus.

3.  ‘n Derde moontlikheid is dat dit volgens ander bronne andersom gebeur het en dat die heerser Aurelian die “heilige dag”, "the birthday of the Unconquered Sun" ingestel het deels in ‘n poging om heidense betekenis te gee aan ‘n dag wat ALREEDS belangrik was vir die Christene in Rome. Met ander woorde kersfees was gevier VOOR daar ‘n verjaarsdagviering vir die son bestaan het.

Nog ‘n ander bron sê dat die heidense fees om die songod te vier apart gesien moet word van die fees om die geboorte van die son te vier (want die son en die songod is twee verskillende dinge). Hy het gesê dat alhoewel die “winter solstice” op of naby die 25e Desember gevestig was op die Romeinse kalender, is daar geen bewys dat ‘n heidense viering van die son plaasgevind het VOOR die viering van die kersfees nie.  ‘n Ander kenner het gewys dat alhoewel die heerser Aurelian ‘n tempel gewy het aan die songod (in 274 nC) en dit waarskynlik plaasgevind het op die 'Birthday of the Invincible Sun' op die 25e Desember, het die “sekte van die son” in heidense Rome ironies genoeg nie die “winter solstice” gevier nie.

As jy nou deurmekaar is, moenie bekommerd wees nie. Al wat duidelik is, is dat daar volgens die geskiedenisboeke nie sekerheid is oor watter fees eerste plaasgevind het nie. Maar al wat belangrik is, is dat die 25e Desember nie aan die songod – wat nie bestaan nie - behoort nie, maar aan Jesus Christus. Niks en niemand is so “unconquered” (onoorwonne) soos Jesus nie en Hy is werklik die “unconquered Son of God”. (Onthou om my ander twee inskrywings te lees.)

Nou ‘n paar ander geskiedkundige feite oor kersfees.

Eerstens, die woord “Christmas” in sy ou Engelse vorm is eers in die jaar 1038 gebruik en verwys na die viering van nagmaal wat deur Jesus ingestel is. Om hierdie rede alleen kan ons nooit sê dat “Christ was never in Christmas” nie. Nagmaal kan immers nooit apart staan van Jesus nie. Kersfees behoort dus nie ‘n fees te wees waar ons net die geboorte van Jesus vier nie, maar veral die reddingswerk van Jesus deur sy dood en opstanding. Die Afrikaanse woord kersfees word gebruik omdat kerse wat gebruik word tydens die fees simboliseer dat Jesus die Lig vir die wêreld is.

Die “nativity scene” (toneel van Josef, Maria, Jesus en die diere in die stal) was reeds in die 10e eeu in Rome bekend. Saint Francis of Asissi het dit in 1223 begin bekend maak en dit het vinnig oor Europa versprei.

Tydens die Middeleeue het die sing van liedjies gewild geraak en was dit oorspronklik ‘n groep dansers wat gesing het. Daar was ‘n hoofsanger met ‘n ring dansers wat die refrein gesing het. “Ivy” en “holly” en ander immergroen plante was gebruik vir versierings. Ongelukkig was dronkenskap, sedeloosheid en dobbelary ook gepleeg gedurende hierdie tyd (net soos dit vandag die geval is met mense wat die dag misbruik).

In die 15e eeu het was die simboliek in die hartjie vormige “ivy” blare dat Jesus aarde toe gekom het. Die dorings en rooi bessies van “holly” het Jesus se doringkroon en sy bloed wat gevloei het gesimboliseer.

Tydens die Reformasie het Martin Luther ‘n tydperk ingehuldig waarin Duitsland ‘n unieke kersfees kultuur gevorm het. Dit het na Amerika toe oorgewaai. Die fees was in die NG kerk gevier as een van die hoof evangelistiese feeste. Verskillende denominasies het egter verskillende sentimente gehad oor die fees. In sommige denominasies was die fees vir tydperke van jare of dekades verban. Daar was onenigheid oor kersfees net soos wat dit vandag is, maar in daardie jare was dit soms ‘n groot twispunt in die kerk.

Kersfees as ‘n gemeenskaps gebaseerde en kerk-gesentreerde fees het in die laat 18e en vroeë 19e eeu vervaag, maar Charles Dickens het ‘n novelle geskryf naamlik “A Christmas Carol” waarin hy die fees as ‘n gesinsgesentreerde fees van vrygewigheid voorgestel het. Dickens het baie van die hedendaagse kersfees gebruike in die Weste beïnvloed, soos bv. familie byeenkomste, seisoenale kos en drinkgoed en feestelike vrygewigheid. Die woorde “Merry Christmas” kom uit sy storie uit.

Die tradisionele kleure van kersfees versierings is rooi, groen en goud. Rooi verteenwoordig die bloed van Jesus. Groen, veral die immergroen boom, verteenwoordig die ewige lewe. Goud verteenwoordig een van die geskenke wat die wyse manne vir Jesus gebring het en simboliseer koninklikheid.

Hoe ookal bome in die verlede gebruik was in afgodsdiens, het Saint Bonaface (634-709), ‘n sendeling in Duitsland, ‘n eikeboom wat opgedra was aan die afgod Thor afgekap en toe ‘n denneboom gekies as ‘n meer gepaste boom vir die Kersfees omdat dit opwys hemel toe en sy drie-hoekige vorm verwys na die drie-eenheid van God. Die moderne kersfees boom tradisie het in Duitsland in die 18de eeu begin alhoewel sommige glo dat dit Martin Luther was in die 16e eeu. Die kersboom was in Engeland begin gebruik in die vroeë 19e eeu. In 1832 het Koningin Victoria geskryf oor haar blydskap oor ‘n kersboom gehad wat met ornamente en liggies behang was met geskenke wat onder die boom gelê het. Teen 1841 het die gebruik meer verspreid geraak in Engeland. Teen die 1870’s was dit ook gewild in Amerika.

Die hart van Christenskap is die inkarnasie van Jesus. Jesus is God se geskenk aan ons en die gee en ontvang van geskenke tydens kersfees het dus ‘n Goddelike fondasie, ongeag van wie hierdie gebruik eerste in kersfees ingebring het.

Saint Nicholas (kersfeesvader) was ‘n Griekse biskop van Myra in die 4e eeu, ‘n stad wat in Turkeie gestaan het. Hy was bekend vir sy omgee vir kinders, vrygewigheid en die gee van geskenke. Sy feesdag was op die 6e Desember en was in verskeie lande gevier met die uitdeel van geskenke. Teen die 13e eeu was hy bekend in Nederland en die gee van geskenke in sy naam het toe na ander dele van Europa versprei. Tydens die Reformasie in die 16e eeu het baie Protestante die bringer van geskenke verander na die Jesus Kind en die datum het geskuif van die 6e na die 25e Desember. Die moderne beeld van kersvader was in New York geskep na die Amerikaanse Rewolusie, toe inwoners van New York gesoek het vir simbole van die stad se nie-Engelse verlede. New York was aanvanklik ‘n stad naamlik Nieuw Amsterdam in ‘n Hollandse kolonie en daarom het hulle besluit om Saint Nicholas te laat herleef. By sy eerste Amerikaanse verskyning in 1810 het hy Biskopsklere gedra maar soos die tyd verloop het, het mense vir hom meer sekulêre klere aangetrek. In sommige lande is Jesus die Een wat geskenke bring en ek dink ook ons moet ons kinders van kleins af reg leer en dat mens hulle nooit moet leer dat kersfeesvader geskenke bring net om later wanneer hulle groter word te moet uitvind dat daar nie meer so iemand bestaan nie. ‘n Mens moenie jou kinders mislei nie.

Die feit dat sommige regerings kersfees verbied en ander groepe binne lande hard werk om die woord Christus (of Christ) uit die Christmas woordeskat te haal, dui daarop dat daar wel krag lê in die feit dat Christene hierdie fees in die openbaar vier. Die wêreld word op hierdie dag gekonfronteer met die persoon van Jesus Christus en die feit dat hulle nie daarvan hou nie is ‘n goeie teken. Dit beteken dat kersfees nie net ‘n betekenislose gebeurtenis op die jaarlikse kalender hoef te wees nie. Terwyl dit nog in baie lande ‘n vakansiedag is, moet ons die dag benut en Christus vier op ‘n manier wat ander mense vir Hom kan wen op daardie dag.


Sedert die tyd van die Reformasie was daar nog altyd kerkgroepe wat gekant was teen die Kersfees en was daar argumente hieroor. Dit is jammer om te lees dat dit so was en te besef dit is nogsteeds so. Dit is jammer dat daar in die Christendom onenigheid oor hierdie groot dag op die Christenkalender is en dit is nog meer jammer as die wêreld daarbuite, nie-Christene weet van die onenigheid in Christen kringe daaroor. Ek dink dat as ons almal ingelig moet wees oor die basiese geskiedenis van hoe die Christendom oor die eeue heen die fees gevier het en waar al die gebruike vandaan kom. Tweedens moet Christene verstaan dat die evangelie gekontekstualiseer kan word binne verskillende kulture. Elke Christen moet dan ‘n ingeligte besluit maak oor hoe hy en sy gesin gaan kersfees vier. Elkeen moet ook gereed wees om enige ongelowige of gelowige te kan antwoord oor waarom hy kersfees vier of nie vier nie, en as hy dit vier, waarom hy dit so vier. Op hierdie manier kan elke Christen elke ander Christen se keuses rondom hierdie fees respekteer sodat ons kan fokus op die belangrikste van alles, naamlik om ‘n wêreld wat verlore gaan te bereik met die goeie nuus dat Jesus Christus ons Redder is en dat elkeen wat na Hom toe kom in nederigheid, berou het oor sonde en tot bekering kom, gered sal word. 

What does "contextualization of the Gospel" mean and how does it apply to Christmas

During my studies for the BTh(honors) degree, the Missiology module, I had to answer a question from the prescribed text book for this module. The question was:


Give examples of the contextualization of the gospel from Christian history and outline the principles underlying them. Give your own evaluation of them.



I answered the question as follows and believe it contains some valuable information and wisdom which every Christian needs to consider when thinking about Christmas. 



When St. Augustine of Canterbury and forty other monks ministered to the Anglo-Saxon kingdoms from 597AD onwards, he became troubled about the pagan customs that were being brought into the church. He wrote a letter to the Pope, who sent them on the mission, who then replied with sound advice. Concerning the pagan temples containing all their idols, he said that the well built temples needn’t be destroyed but only cleansed of the idols, and then adapted to be used for worship services. The “principle of adaptation in relation to cultural forms” underlies this example. I agree with Pope Gregory’s advice. God, unlike us, does not look through cultural glasses when we worship Him. He is not concerned about objects we use as part of our worship culture, and He is not offended when we use or consume things that were formerly dedicated to idols, as long as our worship is directed towards God alone. As long as the things we use are not sources of the contamination of our souls, they are permissible. God is Spirit and we worship Him in spirit and in truth

The question that the early church posed to Paul about whether or not it was permitted to eat meat that was sacrificed to idols comes to mind. Paul pointed out that in essence, it was not wrong to eat meat that was sacrificed to idols, because in the New Testament period we are permitted to eat anything. By eating the meat, the person doesn’t declare that he worships the idol to which the meat was offered. He only wants to fill his stomach. Only if the act of eating meat would offend somebody, then it would be wrong to eat the meat, for the sake of the immature faith of that offended person.

The other problem that St. Augustine also had with the Saxon people was their custom to sacrifice oxen to the devil. Pope Gregory’s advice was to not prohibit this act altogether, but to appoint a Christian festival where the slaying of oxen would be allowed in honour of God, the One who provides their sustenance, and then to eat the slain animals while giving thanks to God for his provision. This example is underlain by the “principle of exchange in relation to pagan practices”. An example comes to mind, given by Dr. Sugden in the lectures related to this module. The decoration of the Christmas tree and the celebration of Christmas is not something which originates from Scripture, but possibly from a pagan festival. However, some Christians decided to transform the pagan festival into a Christian celebration of the birth of Christ and even use the same symbols. Christmas has become the most well known Christian celebration known to unbelievers, even celebrated by unbelievers, and is used by believers to proclaim the coming of our Messiah into the world. A pagan festival has become an opportunity to preach the gospel to a lost world. God does not harbour petty offences about trivial matters, but allows us to use any means to proclaim the gospel message. In the case of the Saxons’ slaying of oxen, the exchange allows for an opportunity to create a culture of thanksgiving towards God. As Paul testified, we should also become all things to all men in order to win some.


The Pope in essence said to St. Augustine that the transformation of the Saxon community would take time and allowing them time to adapt to Biblical ways are the best route to take. The “principle of gradual transformation” applies here. This is the way most Christians experience growth. The process of cleansing (sanctification) by the washing of the Word (renewal of the mind) is often slow, depending on the amount of time the new believer dedicates to the Word and the degree to which the new believer yields to the work of the Holy Spirit to cleanse and transform the person into the image of Christ.